Ekmeğin ve Umudun Çocuğu Berkin’e Mimari Ağıt

Mimarlık yoktur, sadece inşaat yoluyla barbarlık vardır.

Berkin, Gezi Direnişi esnasında başından gaz fişeği ile vuruldu ve tam üç mevsim süren uykusunun ardından, geçen gün, öldü. Yüzbinler, Berkin’le birlikte, o, üç mevsim boyunca neyin umudu haline geldiyse, biraz da o umutlarını gömmeye gittiler dün.

“Auschwitz’den sonra, şiir yazmak da barbarlıktır…” demişti Adorno ’49’da. Ne Holocoust gibi insanlığa karşı işlenmiş bir suçu herhangi birşeye benzetmek ya da kıyaslamak isterim, ne de Berkin’in anısını mimarlık gibi bir mevzu ile ilişkilendirip azımsamak isterim. Berkin’in bu ülkede devlet terörü ile öldürülmüş ve halen hesabı sorulmamış ilk çocuk olduğunu da söyleyemeyeceğim elbet. Ancak tüm bir toplumla birlikte, ama daha da fazla tüm bir meslek camiası olarak bizlerin önünde, hesaplaşmadan geçemeyeceğimiz ve hayatımıza devam edemeyeceğimiz bir vakıa olarak duruyor Berkin.

Berkin, Topçu Kışlası adında bir alışveriş merkezinin Taksim’in ortasına dikilmesi uğruna öldürülmüş olan sekizinci kişi oldu. Evet, ondört yaşında bir çocuk bir binanın yapılması için öldürüldü.

Bir çocuğun devlet tarafından öldürülüp, hesabının da sorulamadığı yerde, hukuktan da, medeniyetten de, insanlıktan da bahsetmek zor. Ama ondört yaşında bir çocuğun bir bina yapmak için öldürüldüğü yerde, mimarlıktan bahsetmek topyekün imkansızlaşır. Binalar inşa edilebilir belki hala, projeler de yapılır, ama bunlar ne bir yeri imar eder, ne de medeniyet getirir; mimarlık artık yoktur. Mimarlığın olmadığı yerde de, inşaat barbarlıktır.

İyi niyet, beceri, birikim yetmez; Taksim’e çıkmak, tencere tava çalmak, onu bunu şeytanlaştırıp işin içinden sıyrılmak da kurtarmaz kimseyi. Gün be gün, ilmek ilmek, adım adım, çektiğimiz her bir çizgi, diktiğimiz her bir duvar, ettiğimiz her bir sözün nasıl olup da Berkin’in ölümüne çıktığını ve nasıl başkalarına da çıkabileceğini, hepimiz, herbirimiz, tek tek görüp hesaplaşmadıkça…

Mimarlık yoktur, sadece inşaat yoluyla barbarlık vardır.