Mansiyon, Home of the Next Century, International Design Competition

Gazi Üniversitesi Mimarlık Bölümü tasarım atölyelerinden Atölye DüşleDüşün öğrencisi Gülfidan Yalçınkaya, Archiol tarafından düzenlenen "Home of the Next Century: Home2124" yarışmasında Mansiyon ödülü aldı.

Gazi Üniversitesi Mimarlık Bölümü tasarım atölyelerinden Atölye DüşleDüşün öğrencisi Gülfidan Yalçınkaya, Archiol tarafından düzenlenen “Home of the Next Century: Home2124” yarışmasında Mansiyon ödülü aldı. Gazi Üniversitesi mimari tasarım atölyesi Atölye DüşleDüşün’ün “Seç&Yarış-8” teması kapsamında yapılan projede Prof. Dr. Pınar Dinç Kalaycı (koordinatör), Doç. Dr. Can Güngör, Öğr. Gör. Hamiyet Gökmen Balcı, Öğr. Gör. İnci Shoainia ve Arş. Gör. Özge Zenter ile birlikte çalışıldı.

Proje Raporu:

SELF-HEALING HOUSE

Home of the Next Century: Home 2124, geleneksel olanın ötesinde düşünmeye ve mimari tasarımın keşfedilmemiş bölgelerini keşfetmeye yönelik bir mimari fikir yarışmasıdır. Yarışma, katılımcıları sınırları zorlamaya, önyargılara meydan okumaya ve 22. yüzyılı tanımlayacak evler için vizyon sahibi konseptler yaratmaya teşvik eder. Aynı zamanda yarışma, sürdürülebilirliği, işlevselliği ve esnekliği önceliklendiren; gelecek vizyonuna katkıda bulunacak 2124 yılı için aile kavramı üzerine de bir yorum getirecek belirli bir senaryo üzerine oluşturulan konut tasarımını amaçlar.

Bu bağlamda Self-Healing House 2124 senesinde Obruk platosunda kuraklık sebebiyle su arayışına çıkan yaşam kürelerinin hikayesini anlan bir senaryo üzerine kurgulanmıştır. Türkiye’nin illerinden biri olan Konya’nın Karapınar ilçesinde yer alan plato kuraklıkla yüz yüzedir. Kuraklık sebebiyle insanlar burada bulunan yer altı sularını bilinçsizce kullanmışlar ve bunun sonucunda ‘obruk’lar meydana gelmiştir. Yüz yıl sonrası için yazılan senaryo gereğince; kuraklığın içerisinde kalıp aynı zamanda bu derin çukurlarla yaşamlarını devam ettirmek durumunda kalan bölgenin insanı aslında o kadar da şanssız olmadığının farkına varır çünkü obruklar her ne kadar derin olsalar da geçmişte insanlara kimi zaman su kaynağı olan gölleri sunmuşlar kimi zaman da insanların sığınabilecekleri bir yaşam alanı olan mağaraları.

Obrukların dinamik ve içi oyulmuş yan yüzeyler olarak yarattığı zorluklar insanların var oluşundan bu yana doğayla olan mücadelesine, obruğun hareketinden enerji üretecek bir teknolojiyle ev inşa etme fikri olumsuz koşulları da fırsata çevirmeye çalışan insan zekasına bir vurgudur bu senaryoda. Her birim kişinin çağın felaketinden kaçmak kendini inzivaya çekmek ve ruhunu iyileştirmek isteyeceği bireysel bir yaşam alanıyken obruğun içerisine inip kaynağa ulaşma noktasında birbirlerine tıpkı o bölgede oldukça yaygın bulunan algler gibi kenetlenip suya doğru uzanmaları ise hem insanın doğadan her zaman alacağı bir dersin olduğunun göstergesi hem de aile kavramı üzerine bir yorumdur.

Biyolojik ve yapay zekanın birleşmesiyle topografya üzerinde canlı bir ağ olarak oluşturulan strüktürel sistemde her birim kendi kendine hareketli olabilir hissedebilir karar verebilir. Tek bir birim performansından başlayan bu durum kolektif bir bütün olarak hareket etme kapasitesine ulaşır. Tıpkı insanın kendine yetebilen bir varlık olup yine diğer aile üyeleriyle olan birlikteliğinde yakaladığı uyum gibi. Dışı obruk kadar hareketli, canlı bir sensör gibi davranan evin içi ise bir mağara kadar sakin, huzurlu ve telaşsız.

Tasarımın özü yüz sene sonra insanların teknolojiyi kullanış şeklinin değişmesi fakat temelde ruhunun ihtiyaçları yüz yıl önce neyse yüz yıl sonra yine öyle kalması üzerinedir. İnsanoğlu yine barınmak temel ihtiyaçlarını karşılamak isteyecek yine ruhunun ihtiyaçlarına cevap arayacak, anlatmak ve anlaşılmak isteyecektir. Yüz sene önce mağara duvarlarına çizim yaparak bunu gerçekleştiren insan bu ihtiyacını yıllar sonra canlı duvarlara anlatarak belki de saklayarak duvara da bir kimlik kazandırarak gerçekleştirecektir.

Self-Healing House; sonun başlangıca çok da yakın olan hikayesi, bir döngünün parçası aslında döngünün kendisi gibi düşünülebilir.